just ride.

składanie siebie z odłamków, na które niegdyś się rozbiło to o wiele bardziej skomplikowany proces niż zakładałam. cieszyłam się, że wszystko dookoła mnie zaczyna przybierać ładną, kształtną formę i właśnie wtedy okazało się, że gdzieś przy samym początku się pomyliłam. doszło do zgrzytu, spora część elementów tej życiowej układanki odpadła z powrotem na ziemię, nie dając mi nawet chwili, by wyciągnąć ręce i je złapać. to, co pozostało, zdaje się być jakąś karykaturą istnienia, którą znowu muszę kształtować. jest jednak jeden ważny fragment, który pozostał na swoim miejscu, wisi w powietrzu unoszony jakąś magią. to ten odłamek, który odpowiada za to, że wstaję z kolan i pomimo tego, że są zdarte do krwi idę dalej. teraz już wiem, że zawsze się podniosę i nigdy nie pozwolę nikomu wpierdalać się pomiędzy mnie i te starannie dopasowywane odłamki.

potrzebuję samochodu i ciepłej, letniej nocy. bardzo.