pozbycie się kłamstw i urojeń było złym posunięciem.
zabrałeś mi tym wiarę w to, że mam jakąkolwiek wartość.
czuję się beznadziejnie, mam stałe wahania nastrojów, zawsze jest tylko gorzej, nigdy lepiej.
jedyny moment, gdy one nie występują to ten, gdy siedzę z przyjaciółmi i gadamy o pierdołach.
ale robię to tylko wtedy, gdy nie patrzysz, w sekrecie, z dala od Twojej świadomości.
mam wrażenie, że nie pasuję; mam coś w rodzaju smutnej depresji załamanej nastolatki, ale mam wrażenie, że tak naprawdę to nie jest dokładną definicją moich wypaczonych myśli, to wszystko jest o wiele głębsze, tylko Ty nie chcesz tego dostrzec.
powinnam się uczyć: to sprawia, że czuję się lepsza, że na moment mam w swoich oczach jakąkolwiek wartość.
ale zamiast tego obieram telefon od Ciebie, nie umiem się skupić na rozmowie, moje myśli pływają wokół niedokończonych zadań z chemii i biologii.
tak bardzo chciałabym wyjść na piwo z moimi ludźmi, siedzieć na mrozie i jęczeć, że zimno, zupełnie jak rok temu.
nie mogę, nie zgadzasz się.
zamiast tego idę do filharmonii i udaję, że widzę piękno muzyki klasycznej, podczas gdy tak naprawdę widzę, słyszę tylko dźwięki, takie same jak inne.
zero emocji, zero natchnienia.
dziękuję, dobranoc, idę dalej egzystować, choć mam ochotę coś rozwalić.
i przeklinać, ale tego nie mogę, bo się święcie obrazisz i pójdziesz do domu.
a przecież tego nie chcę.
nie chcę, żebyś szedł?
czy nie chcę wyrzutów sumienia, że coś się stało znowu z mojej winy?
nie potrafię już marzyć.
sobota, 18 grudnia 2010
niedziela, 5 grudnia 2010
the game.
a wtedy, gdy mamy siebie dość, wyłaniasz się z jakiegoś zakamarka mojej głowy i powoli owijasz swoje macki wokół moich myśli.
jest mi źle, bo to już 458395039852498521 kłótnia, a ja nie umiem się Ciebie pozbyć, więc lecę w dół, po najmniejszej linii oporu, spadamy razem, bujając się na boki.
otwieram podręcznik. pierwszy, który wpadnie mi w rękę;
chemia.
"...stała równowagi reakcji... [...] ... temperatura jest stała i wynosi..."
na szczęście mogę jeszcze odnaleźć coś stałego w moim życiu.
jest mi źle, bo to już 458395039852498521 kłótnia, a ja nie umiem się Ciebie pozbyć, więc lecę w dół, po najmniejszej linii oporu, spadamy razem, bujając się na boki.
otwieram podręcznik. pierwszy, który wpadnie mi w rękę;
chemia.
"...stała równowagi reakcji... [...] ... temperatura jest stała i wynosi..."
na szczęście mogę jeszcze odnaleźć coś stałego w moim życiu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
archiwum.
-
►
2017
(19)
- ► października (1)
-
►
2016
(14)
- ► października (1)
-
►
2015
(51)
- ► października (2)
-
►
2014
(79)
- ► października (8)
-
►
2013
(82)
- ► października (4)
-
►
2012
(40)
- ► października (4)
-
►
2011
(85)
- ► października (3)