we're going to better places.

strach mnie sparaliżował.
nie potrafię się ruszyć. siedzę z laptopem i nie umiem wydać z siebie dźwięku, linie na ekranie zaczynają dziwnie falować i tracą swoją płynność.

jeszcze dwa dni temu siedziałam na plaży. w powietrzu unosił się delikatny, niewyczuwalny pył, chyba delikatne okruchy piasku. rozszczepiał światło, wszystko się mieniło, powietrze pływało, skrzyło się blaskiem i przez moment wydawało mi się, że to tylko w mojej głowie, ale potem powiedziałeś, że też to widzisz. może uczucia to nie są niebieskie nitki, a właśnie skrzący się pył, który wzbija się w powietrze, gdy niczego nie oczekujemy, gdy jesteśmy przy sobie bezpieczni i spokojni. chyba tak właśnie było i jest. żaden pył, tylko miłość. jakkolwiek tanio to brzmi, mam cholerną potrzebę w to wierzyć.

powinnam też mieć potrzebę ruszenia się na rozmowę o pracę, którą mam za półtorej godziny, ale z tym jakoś ciężej mi pójdzie.