it goes on and on and on again.

to się nigdy nie skończy, jestem na to za słaba.

prawdopodobnie nadszedł ten czas, gdy droga prowadzi tylko i wyłącznie w dół. gdyby jeszcze miała jakiś koniec, to by było dobrze, ale nie, gdzie tam.

powolne schodzenie po schodkach, stopień po stopniu, za każdym razem wydaje się, że następnego już nie ma, że niżej się przecież nie da. złudne nadzieje, oczywiście, że jest kolejny schodek, jeszcze gorszy od poprzedniego, bardziej chybotliwy, bardziej spróchniały i sprawiający, że chce się z niego uciec. oczywiście w dół, bo w górę to za duży wysiłek. w górę mogą iść tylko najsilniejsi, a chyba się do nich nie zaliczam. może dolcze się zalicza, ale nie wiem, czy jestem w stanie ją okiełznać, więc na wszelki wypadek nie dopuszczam jej do głosu. wydaje mi się, że robię słusznie, ale wszystko wskazuje na to, że chyba muszę polegać na starej sobie, na tamtych zasadach i wyznacznikach.

może to mi pomoże. może cokolwiek mi pomoże.
cokolwiek.
błagam.