all i've got is insane.

w zasadzie to już stoję na krawędzi ogromnej przepaści.
w zasadzie to huśtam się na niej:
spaść - nie spaść; latać - nie latać.
jedno malutkie wychylenie do przodu i lecę, a potem
potem mnie nie ma.
potem jest tylko świst powietrza.

ostatnio prawie umarłam.
nie tak wyobrażałam sobie umieranie. myślałam o życiu przemykającym przed oczami i między palcami, a ja po prostu zamknęłam oczy, nawet o tym nie wiedząc.
odratowali mnie, a jakże. na początku było zdziwienie, że to takie łatwe: umrzeć. potem było niedowierzanie, że byłam tak blisko. potem był zawód, że ktoś zauważył, że nie leżałam tak do końca z zamkniętymi oczami, nie oddychając i nie wiedząc nawet, że odchodzę.

może to powtórzę, to było tak piękne, nierzeczywiste i pokazało mi, że nie mam się czego bać.

jeden krok w stronę przepaści, jeden.
już się coraz bardziej nad nią przechylam.

i dobrze mi z tym.
nie boję się już niczego, już nic nie istnieje.
nie ma uczuć, nie ma miłości, nie ma niczego.

nie czuję kompletnie nic, łzy są kompletnie puste i pozbawione sensu.
ostatnie ludzkie reakcje przed krokiem do przodu.
jest tak blisko, że wydaje mi się to nierealne.