live now and forever.

nawalona lekami uspokajającymi prowadzę całkiem przyzwoity tryb życia.

kwiatki pousychały w pokoju, wszystkie, co do jednego.
zastąpię je nowymi, gdy tylko nadejdzie odpowiedni moment, gdy tylko będę w stanie podjąć odpowiedzialność za żywą roślinkę.
dziwne, ale teraz nie jestem w stanie się na to zdecydować.
jak mam dbać o zieleninę w pokoju, skoro ledwo udaje mi się dbać o siebie?

niedługo przeprowadzam się na studia.
tak bardzo na to czekałam, a teraz, gdy przeprowadzka staje się faktem, czuję pustkę.
bo niby co. bo to tyle? tyle pracy, by z palcem w dupie dostać się na studia?
śmieszne. przecież narkomanom nie powinno się udawać w życiu, narkotyki powinny zniszczyć wszystko, sprowadzić mnie na dno, a tak naprawdę to oprócz paru załamań psychicznych każda pojedyncza rzecz w moim życiu jest realizowana dokładnie tak, jak zaplanowałam. to trochę tak, jakbym od dziecka była oszukiwana.
nie twierdzę, że ćpanie jest dobre, ale nie uważam też, żeby przy zachowaniu szczątkowego rozsądku drastycznie rujnowało dotychczasowy byt.

aż się prosi, żebym oberwała bardziej; obok takiego zuchwalstwa przeznaczenie nie może przejść obojętnie.